اشعار

نمی‌رسم من از این جاده‌ها به گرد شما            به خاک پـای گـدایـانِ کـوچه‌ گرد شما

خـدا کـند که عـنان‌گـیرِ مَـرکـبت باشم            فــدای پـا‌ بـه‌رکـابــان در نـبــرد شـمـا

ارادتـی بــه تــو و خــانــواده‌ات دارم            مـنـم غــلامِ غـلامـان فَـرد فَـردِ شـمــا

چرا شـبـیه گـذشـتـه مرا نمی‌خـواهی؟            مگر نمی‌خورم آقای من به درد شما؟

غروب جمعه رسیده؛ زمان خجلتم از            مـرور نـامـۀ اعـمـال و آهِ سـرد شـمـا

بیا که جان به لب آمد ز شوق دیدارت            هـمیـشه یـار دل من! خـدا نگـه‌دارت!

چو اشک بر سر بازارِ دیده پای گذار            الا که گرم‌تر از محشر است بازارت!

نشـسـته‌اند به راه و سـتاده‌اند به صف            پـیـمـبـران الـهـی بـه شــوق دیــدارت

سلامـت دو جـهـان را به هیچ انگـارد            عـنایـتی که تو داری به جان بیـمارت

مرا دمی ز کـمند غـمت رهایی نیست            که بوده این دل ما دم به دم گـرفتارت

رسان به تُـربتِ زهـرا سلامِ ما و بگو            بِـــده زِ دور جــــوابِ ســـلامِ زوّارت

سری ز پـنجـرۀ خانه‌ات درآر و ببـین            به صد امید نـشـسـتـیم پـشت دیـوارت

قبول شعر «مؤیّد» نکوترین صله است            قـبول کن که نباشد جز این سزاوارت

شعر را باید که در وصف شما آغاز کرد            هرکسی اینگونه بود در کار خود اعجاز کرد
با قلم بر روی نامت می‌شود پرواز کرد            هم قوافی را به تحریر قـلم همساز کرد

»واژه‌ها گنگند تا اینکه تو را معنا کنند»            کِی توانستند حُسنی از تورا افشا کنند؟!

صورتت خورشید را محو تماشا می‌کند            ماه نـورِ منـشـأش را در تو پـیدا می‌کند
حق تعالی مُلک خود را ارث مولا می‌کند            مـادرم انـگـشـتـری نـذر تو آقـا می‌کـنـد
تا بیـایی مرهم درد همه… یابن الحسن            رو گـشایی مـرهم درد همه یابن الحسن

آخرین فرزند زهـرایی و پـور حـیدری            در نجابت برتـرینی، در عـبادت اکبری
سورۀ توحید و دهر و نور و قدر و کوثری            از مـقامت هرچه گـویم باز هم بالاتری
وعـدۀ پیـغـمـبـرانی، حجـت پـروردگـار            جلـوۀ نـور خـدایی مـهـدی عـالـی تـبـار

جمعه‌ها را با دعای ندبه‌ات سر می‌کنیم            با احـادیث شـما مجـلس مـنـوّر می‌کـنیم
روضه‌ای بهر شفا هدیه به مادر می‌کنیم            اشک می‌ریزم و چشمی از قضا تر می‌کنیم
تا که در یک جمعۀ نزدیک، نزدیک اذان            جلوه‌ای بر عالم هستی کنی صاحب زمان

الا قـرار دل و جانِ بی‌قـرار ظهورت!            کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟

کدام روز به شب می‌رسد که آمده باشی؟            کدام جمعه شود شنبه بر مدارِ ظهورت؟

خوش آن سپیده! که نور از خیام سبز تو گیرد            خوش آن سحر! که برآید به افتخار ظهورت

دعـای عهـد بخـوانم در آرزوی قـیامت            سرشک شوق فشانم به ره‌‌گذار ظهورت

بهار مبعـث پیـغـمبری گرفت جهان را            شکـوه دیگر بعـثـت بُوَد بهـار ظهورت

گره‌گشای دو عالم، دعای من همه این است            که دست حق بگشاید گره ز کار ظهورت

ز قطره‌قطرۀ آن چشمه‌چشمه نور بجوشد            ز کـوثـری که برآید ز آبـشار ظهورت

ز بس شکوفۀ رحمت بریزد از همه جانب            شکوفه‌زار شود خاک ره‌گذار ظهورت

خوش آن سحر! که نصارا گشوده چشم ببینند            بُوَد مسیح مقـدّس، طلایـه‌دار ظهـورت

شرایطی‌ست در این انتظار و من که ندارم            دلم خوش است که هستم در انتظار ظهورت

جـمـعه‌ها روز اُنـس با مهـدی‌سـت            بهـتـرین ذکر جـمـعه یا مهـدی‌ست

حـاجـت از حـجـت خـدا خـواهـیـد            بـه خـدا! حـجـت خـدا مـهـدی‌سـت

هر که را در جـهـان امـامی هست            اهـل عـالـم! امــام مـا مـهـدی‌سـت

بــا دو بــال غــدیــر و عــاشــورا            اوج پـرواز شـیـعـه تـا مـهـدی‌ست

چــارده وجــه چــارده مـعــصــوم            ز ابـتــدا تـا بـه انـتـهـا مـهـدی‌ست

حـجـرالاســود و حـطـیـم و مـقــام            زمـزم و مـروه و صفـا مهـدی‌ست

مـا دعــا بـر ظــهــور او کــردیــم            روح آمـیـن این دعـا، مـهـدی‌سـت

چـشـم دل باز کـن بـبـیـن "مـیـثـم"            شیعه هرجا که هست با مهدی‌ست

جهان اگرچه که در ظاهر امن‌ و آرام است            ولی بدون تو در هاله‌ای از ابهام است

تـمـام آن‌چـه که دربـارۀ تـو مـی‌دانـیـم            نمی ز بهـر تو باشد؛ فهم ما خام است

قسم به ‌دوستی گرگ‌ومیش صبح ‌وغروب            که غیر بام تو هر بام دیگری دام است

در این زمانۀ‌شهرت، خوشا‌به‌حالِ دلی            که آشـنـای تو و بین خـلق گـمنام است

تـفـاوتـی نـکـنـد پـیـر یـا جــوان بـودن            کسی که از غم هجران نمرده ناکام است

در ایـن تـلاطـم امـواج تـنـد سـردرگُـم            خـیـال هـر اقـیـانـوس با تـو آرام است

بـرای ســوخـتـن آمــاده‌انــد عُــشـّاقـت            چرا که پخته‌شدن آرزوی هر خام است

سپیده‌وار سر از شب برآر ای خورشید            که آفـتاب جهـان بی‌تو بر لب بام است

آقای جمعه های غریبی ظهور کن            دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق            یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

آقا چـقـدر فـاصله، اندوه، انـتـظار            فکری به حال این سفر راه دور کن

آقـا اگر که آمدی و عـاشقـت نبـود            یک فـاتحه نـوازش اهل قـبور کن

خـدا کـند به سر این انـتـظـارهـا برسد            زمـان مـرگ، خـزانِ بـهـارهـا بـرسـد

نـشد اگـر بـرسم من به پـای‌بـوسی تـو            خـدا کـند که از آن سو غـبارها بـرسد

توجهی، نـظری، گـوشه‌چـشمی ای آقا            یـکـی بـه داد دل بـی‌قــرارهــا بـرسـد

خـدا کـند خـبـر هـمـسـفـر نـداشـتن تـو            به گـوش پُـر ز هـیاهـوی یـارها برسد

غروب جمعه تو را خوانده‌ایم و فردا صبح            دوبـاره هر که رود تا به کـارها برسد

بمان كه شايد اويسی كه وقت كم دارد            بـرای دیـدنـت از ایـن دیـارهـا بـرسـد

سحـر نـدارم و باید دعـا کـنـی که دلـم            به مـیـهـمـانی شـب‌زنـده‌دارهـا بـرسـد

گـنه‌کاری من را ببخش جان "حـسین"            هـمیـشه رحـمت شـه بر نـدارها برسد

اگر که عمر وفایم نکرد، پای تو کاش            شبـی چو رهگـذری بر مـزارها برسد

بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

بـارانی و با ابـرهای جمعه می‌باری            بارانی و در مُشت خود هفت آسمان داری

در دست، گرچه ذولفـقـار انتقـام اما            بر روی دوشت بقچه‌های آب و نان داری

ما عاشـقـان مدعی هرگز نـفهـمـیدیم            حسی که تو، به هر کدام از شیعیان داری!

گفتیم دوری، بی نشانی، غافل از اینکه            هر جا که دلتنگ توأیم، از خود نشان داری

هر جا که نامت را بخوانم می‌رسی از راه            هرجای دنیا باشم آنجا جمکران داری

ای عشق! کاری کن که درماندند درمان‌ها            برگرد و برگردان حقیقت را به ایمان‌ها

چشم‌انتظارت شهرهامان کوچه در کوچه            غـرق خـیالِ بـوسه بر پایت، خـیابان‌ها

مستِ شب گیسوی تو، چشم سحرخیزان            بی‌تاب تسبیح سحـرگاهت، شـبـسـتان‌ها

مهدیه‌ها دل برده‌اند از حوض مسجدها            دور «ولیِّ عصر» می‌گـردند مـیدان‌ها

پُر می‌شود شهر از نوای «آیة الکرسی«            تا بگـذری از زیر این دروازه قـرآن‌ها

در خواب، چشمان تو را دیدند نرگس‌ها            شـوق گـل روی تو را دارنـد گـلـدان‌ها

ای در صدای مهـربانت حجـتی کـامل!            ای در نگـاه روشـنت اثـبـات برهان‌ها!

هر جمعه در شهری برایت ندبه می‌خوانیم            تا یوسف گمگـشته! باز آیی به کنعان‌ها

این هـفـته نیز جمعۀ ما بی‌شـما گذشت            آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!

این هفته هفت روز به ظاهر گـذشـتنی            بر من ولی عـزیز دلم، قـرن‌ها گذشت

هـفـتاد گوشه ناله زدم تا که جـمعه شد            جانم به لب رسید ولی جمعه تا گذشت

گـفـتند جـمـعه بـوی تو می‌آورَد نـسـیم            اما نـسـیـم آمـد و سـر در هـوا گـذشت

خـورشـید هم هوای مرا تـازه‌تـر نکرد            او هـفـت دفـعـه آمد و بی‌اعـتـنا گذشت

عمرم به سر رسید و از این دستْ جمعه‌ها            تکـرار شد، نیـامـدی و عمر ما گذشت

سحر نوید دهد، صبحِ نور نزدیک است            زمان غم به سر آمد، سرور نزدیک است

شفق زده‌ست ز مشرق، فروغ صبح امید            دهید مژده که روز ظهور نزدیک است

گذشته موسِیِ عـمران از آن سوی دریا            بگو به لشکر فرعون، گور نزدیک است

حجـاب‌ها ز میان رَخـت بـسـتـه‌اند همه            الا که لحظۀ فیض حضور نزدیک است

رسد ز سـیـنـۀ سَـیـنـا نـدا به اوج فـلک            که پای موسِیِ عمران به طور نزدیک است

چـگــونه از حــرم یـار دور افـتـادیـد!؟            برای اهل دل، این راه دور نزدیک است

طــلایـــه‌دار عــدالــت ز راه مــی‌آیـــد            زوال سلطنت ظلم و زور نزدیک است

ظهـور یـوسف زهـرا قـیامت کـبراست            یقین کـنید که روز نـشور نزدیک است

آدیـنـه‌هـا من بـا تو حـال بـهـتری دارم            در آسـمـان عـاشـقـی بـال و پری دارم

سر می‌شود عُـمرم میان جـمع نوکرها            شکرخدا در بین این سرها، سَری دارم

والعصر، من بی‌تو اسـیر رنج خُسرانم            آقـا مگـر جـز تو پـنـاه دیگـری دارم؟!

نام تو می‌آیـد هـوای شهـر بـارانی‌ست            یاد تو هـسـتم من اگر چـشم تـری دارم

چشمان نرگس خیره مانده تا که برگردی            در دست‌های خـسـته یاس پرپری دارم

این هفته مشهد یا که قم رفتی، دعایم کن            با نرخ جان خود دعـایت را خـریدارم

این روزهای بی‌شما خیری نخواهد داشت            این جمعه‌ها بی‌تو غـم ویرانگری دارم

سجـاده‌ای داری که عـطـر کربلا دارد            هر کس تو را دارد، رضایت از رضا دارد

ای ماه شب چـارده؛ ای شـمس هدایت            دارد ز رخ مـاه تـو هـر صبـح روایت

هر سیـزدهم دیده بـسویت نگران است            تــا مــاه شـب چــارده آیــد بـه درایـت

گفتند ز وصل تو حکایت ز مه و مهر            شیرین‌تر ازین نیست درین عشق حکایت

روشن شود از پرتو چشمان تو هر دل            وقـتی تو کـنـی بر دل عـشّـاق عـنایت

این جاده رسانَـد دل ما را به حـریـمت            یعنی که وصال است درین حلقه نهایت

ما تـابـع عـشقـیـم که در وادی عـشّـاق            دارد به جگرسوخـتگـان عـشق ولایت

شک نیست که از یار شکایت نتوان کرد            باید کنم از خویش درین هجر شکایت

آخـر بـرسد در حـرم قـدسـی مـوعـود            هر کس که کـند خواستۀ عشق رعایت

ما زنـده به آنـیـم که با دوست بـمـانـیم            ما را نگـهی از کـرمش هست کـفـایت

«یاسر» پس ازین هیچ ندارد غم دلدار            در دست دل افـتاد دگر پـرچم و رایت

آقا بـیا که بی‌تو به دل‌ها قـرار نیست            دردی بزرگتر ز غم هجر یار نیست

آقــا بــیــا کـه بـیـن تـمـامـیّ کــارهـا            کاری که سخت‌تر بود از انتظار، نیست

آقا بیا که بی‌تو زمستان همیشگی‌ست            آقا بـیـا که تا تو نـیـایی بـهـار نـیست

ای آفـتـاب عـشـق قـدم رنـجـه‌ای نـما            ما را نصیب، بی‌تو بجز شام تار نیست

خوشبخت آن کسی که گرفتار تو شده            بیچاره آن کسی که به عشقت دچار نیست

آقا بیا که بی‌تو پُـر از حسرتیم و درد            آقا بیا که بی‌تـو به دل‌ها قـرار نیست

گـل‌هـای بـاغ را تو شدی بـاغـبـان بیا            تـا بـاغ را به بر نـگـرفـتـه خـزان بـیا

قـدم شـده کـمـانـی و اشـکـم روان بـیا            فـریـاد الـعـجـل شـده بـر آســمـان بـیـا

پـروانـه‌هـا به شـوق شـمـا بال وا کنند

جـشـنـی بـرای آمـدن تـو بـه پـا کـنـنـد

در هر سحر به چشمۀ اشکم وضو کنم            تا با خـدای خـویش کمی گـفـتگـو کـنم

روزی هــزار بــار تـو را آرزو کـنـم            در هر کجا همیشه تو را جـستجو کنم

آقــا عــنــایـتـی بـه مـن روسـیــاه کـن

آلــوده‌ام ولـی بـه غـلامـت نـگــاه کـن

وقـتـی به کـنـج خـال لـبت مـبـتلا شدم            از خلـق دل بـریـدم و سـوی خـدا شدم

هر روز و شب به سجده به حال دعا شدم            مـس بـوده‌ام که با نـفـس تو طـلا شدم

حـالا اسـیــر ایـن کـرۀ خـاکـی‌ام بــیــا

من مستحـق این همه هجـران نی‌ام بيا

بـاران ببار بر من و رنگـین‌کـمان بده            پـژمـرده مـانـده‌ایم به ما بـاز جـان بده

جان بر لـبـیم یک نـفـسی هم توان بده            در آخـرالـزمـان تو زمـانـی امـان بـده

اینجا همیشه آب و هوایش که ابر نیست

جان هست لیک بر تن این خسته صبر نیست

افـتاده است در سـرم حال و هوای تو            من غـیـر اشـک هیـچ نـدارم بـرای تو

شـرمـنده‌ام که اشک بریزم به پـای تو            اما هـنـوز این دل من هـسـت جای تو

پس سر بزن شما سحری هم به خانه‌ات

تا دل شـبی دوبـاره نـگـیرد بـهـانـه‌ات

یـاری که نـیست تا بنـشـیـند کـنـار من            هجران شده ست قسمت این روزگار من

آمـد ز راه بـهـار و نـیـامـد نـگـار مـن            مــولا بـرس بـه داد دل بـی‌قــرار مـن

کی می‌شود که گوشۀ چشمی به ما کنی؟

ما را نـصیب، تـربت کرب و بلا کنی

بیا که باغ پُر از عطر دلربایی توست            نسـیم، چـشم به راه گره‌گـشایی توست

به باغـبانی تو چـشم دوخـته‌ست بهـار            چمن چمن گل این باغ، رونمایی توست

نشسته در ره وصلت سحر چراغ به دست            سـپـیده منـتـظر نـور کـبـریایی توست

بـه دیـرپـایی شـب‌هـای انـتـظـار قـسـم            کـبوتـر دلم ای نـازنین! هـوایی توست

خـدا کـند تو بـیایی و صبـح سـر بـزند            که بی ستاره‌ترین شب، شب جدایی توست

بیا که دیدن رویت بهشت موعود است            بهشت پرتوی از جلـوۀ خـدایی توست

مدینه را تو صفا می‌دهی ز مقدم خویش            مـدیـنه تـشـنه دیـدار و آشـنـایی توست

کنار تربت زهرا اگر چه شمعی نیست            بقیع، شب همه شب غرق روشنایی توست

هنوز صحبت آن مادر شهید این است:            شفای سینۀ من اشک کـربلایی توست

صـدای بـال مـلائـک ز دور می‌آیـد            مسافـری مگر از شهر نـور می‌آید؟

دوباره عطر مناجات با فضا آمیخت            مگر که موسی عمران ز طور می‌آید؟

ستاره‌ای شـبی از آسـمـان فـرود آمد            و مـژده داد که صبـح ظهـور می‌آید

چقدر شانۀ غم‌بار شهر حوصله کرد            به شـوق آن‌که پـگـاه سـرور می‌آیـد

به زخم‌های شقایق قسم هنوز از باغ            شمیـم سـبـز بـهـار حـضـور مـی‌آیـد

مگر پگاه ظهور سپیده نزدیک است؟            صدای پـای سـواری ز دور مـی‌آیـد

هـنوز می‌چـکـد از چـشم‌ها بهـانۀ تو            بیا که سر بگـذارد جهـان به شانۀ تو

بـرای گـریۀ این ابـرهـای سرگـردان            کجاست بهتر از آغوش بی‌کرانۀ تو؟

سحـر سحـر همه جا بادها سـراسیمه            نفس نفس همه در جست‌وجوی خانۀ تو

و بین باغ خزان‌خیز چارفصل هنوز            به انتـظـار تو قـد می‌کـشد جـوانۀ تو

به صبح جمعه قسم! عصر، عصر دلتنگی‌ست            بـخــواه تـا بــشـوم لایـق زمــانـۀ تـو

باید بـرای درک حـضورش دعـا کنیم            خود را از این جهـان خـیالی جدا کنیم

هرگز برای پر زدن از پیله دیر نیست            از جنس عشق، بال و پری دست و پا کنیم

گم کرده‌ایم ما خودمان را و لازم است            در ندبـه‌ها شکـایت از این ماجرا کنیم

در حیرتم از این‌که غـریبـیم و باز هم            هرگـز نـشد که یـادی از آن آشـنا کنیم

شرط است در طریق محبت که جان خویش            هـمـواره از تـعـلّـق عـالـم رهـا کـنـیـم

ما از هرآنچه غیر رخ دوست خسته‌ایم            بی او چگـونه با دل بی‌چـاره تا کـنیم؟

»خـورشید را برای ظهـور آفریده‌اند«            فکـری بـرای رفـتـن این ابـرها کـنـیم

تنها حضورِ اوست که درمان دردِ ماست            باید برای درک حـضورش دعـا کـنیم